Najważniejsi innowatorzy w świecie psychodelików

Świat psychodelików, w przeciwieństwie do tego, jak niektórzy politycy chcieliby go przedstawiać, to często środowisko intelektualistów, wizjonerów, naukowców i filozofów, wykraczających perspektywą poza stan odurzenia takimi substancjami. Wielu z nich to osobowości o ogromnym wpływie na współczesną kulturę, nawet jeśli tylko pośredni, bo – przykładowo – z ich odkryć czerpali ludzie sztuki. W tym artykule chciałbym przedstawić – w mojej opinii – najważniejsze postaci tego „kosmicznego” uniwersum. Zapraszam do czytania!

Albert Hofmann

To prekursor psychodelików w nowoczesnym społeczeństwie. Szwajcarski chemik, Albert Hofmann był twórcą LSD. Co ciekawe – jego pierwsze „starcie” z tą substancją było trudne. Hofmann przeżył prawdziwy bad trip, notując w dzienniku laboratoryjnym, że „zawładnął nim demon”.

Jednak wciąż testował LSD na sobie, stopniowo zmniejszając dawkę. W końcu doszedł do wniosku, że otworzył nowe drzwi swojej percepcji i zaczął zgłębiać tajemnice życia. Jego „cudowne dziecko”, jak je później nazwał, towarzyszyło mu do śmierci w 2008 roku. Jak wieść niesie, przez 73 lata zażywał ten psychodelik, nie przejmując się nawet tym, że jego posiadanie jest niezgodne z prawem.

Sporo też publikował. Napisał m.in. „Drogę do Eleusis: Misteria Psychodeliczne”, gdzie poruszył kwestię filozofów greckich i wpływu na nich substancji o nazwie kykeon, wytwarzanej ze sporyszu, mającego właściwości psychodeliczne. Jednak do najsłynniejszych dzieł należy „LSD moje trudne dziecko”, w której opisuje całą swoją przygodę z dimetyloaminą kwasu lizergowego. Warto wiedzieć – żył 102 lata.

James Fadiman

Naukowiec, pisarz, badacz psychodelików. Doktor James Fadiman jest szczególnie zainteresowany tematyką mikrodozowania. Przewodził Instytutowi Nauk Noetycznych, zajmującemu się łączeniem obiektywnej nauki z subiektywną wiedzą wewnętrzną („noetyczne” pochodzi od greckiego noēsis, odnoszącego się do intuicji). Wykładał psychologię w Instytucie Psychologii Transpersonalnej.

Przygodę z psychodelikami zaczął od psylocybiny w 1961 roku. Później eksperymentował z LSD, jednak, gdy zaostrzono politykę antynarkotykową, jego eksperymenty zostały mocno ograniczone. Nie zatrzymało go to jednak kompletnie. Introspekcja, jaką zyskał dzięki substancjom psychoaktywnym, skłoniła go do badań filozoficznych i łączenia tez o osobowości z nurtów wschodnich z zachodnim podejściem naukowym. Jako jeden z pierwszych naukowców zauważył znaczącą rolę kobiet w kształtowaniu świadomości i filozofii. Jest współautorem m.in. książki „Motywacja i osobowość”, a także napisał pierwszy obszerny „Przewodnik psychodelicznego podróżnika”.

Paul Stamets

Kolejny badacz, skupiający się na grzybach – Paul Stamets, to amerykański mykolog i przedsiębiorca. Jego główną działalnością jest… sprzedaż najrozmaitszych gatunków grzybów użytkowych (czy też medycznych). Zainteresowanie tą dziedziną wzbudził w nim starszy brat, John. Mimo że nie ma tytułu profesora czy stopnia doktora, a nawet magistra, to jego indywidualne badania przyniosły mu sławę w środowisku mykologów. W uznaniu jego zasług otrzymał nagrodę „Bioneers” od Collective Heritage Institute oraz „Nagrodę za wkład w Amatorską Mykologię” od Północnoamerykańskiego Stowarzyszenia Mykologicznego.

Autor rozmaitych książek, w tym m.in. dzieła pt. „Grzyby psylocybinowe i ich sojusznicy”. Ponadto jeden z bohaterów dokumentu „Niezwykły świat grzybów”, opowiadającego o tym, jak duże znaczenie w kulturze i życiu ludzi (ale nie tylko!) mają grzyby.

Terence Kemp McKenna

Każdy, kto zetknął się z tematem grzybów psylocybinowych, zna to nazwisko. Terence Kemp McKenna był filozofem, etnobotanikiem i pisarzem, który czerpał inspiracje z doświadczeń psychodelicznych, ale i pierwotnych filozofii, w tym m.in. gajanizmu (wiara w samoleczącą się i dającą nam wszystko, czego potrzebujemy Matkę-Ziemię), a także szamanizmu.

Pierwsze w jego życiu jednak nie były grzyby, a marihuana i LSD. Przełomem był wyjazd do Amazonii, gdzie podczas jednego z doświadczeń miał doznać objawienia i nawiązać kontakt z uniwersalnym głosem – Logosem. Na podstawie tego zajścia stworzył teorię nowości, opierającą się na nowych doświadczeniach przy czynnościach odbiegających od zwykłej rutyny.

Najsłynniejszą teorią jest ta dotycząca „naćpanej małpy”. Według niej człowiek miał się wyodrębnić od zwierzęcych przodków wskutek spożywania grzybów psylocybinowych, będących najbardziej dostępnym pożywieniem. W rezultacie miało dojść do szerokich zmian w mózgu, zwłaszcza do wykształcenia się mowy.

Aleksander Teodor Shulgin

Ostatni w tym zestawieniu Aleksander „Sasza” Teodor Shulgin był chemikiem i farmakologiem. Po II wś studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim, gdzie zdobył stopień doktora. Zawodowo pracował nad pestycydami, ale… jest także ojcem chrzestnym MDMA (zsyntetyzował ją jako drugi), widząc w niej lek wspierający psychoterapię.

Poza tym, wraz z żoną, intensywnie pracował nad innymi substancjami, testując je na sobie. Jego celem było nie tylko znalezienie skutecznych farmaceutyków dla osób cierpiących na zaburzenia psychiczne, ale i zgłębianie duchowości z użyciem psychodelików. Napisał m.in. „PiHKAL: A Chemical Love Story”, w której opisał swoje doświadczenia z fenetylaminami, a następnie „TiHKAL: The Continuation”, gdzie poruszał szeroko temat tryptamin.

Badacze psychodelików – naukowcy, filozofowie, lekarze

Dzisiaj nie brakuje na całym świecie chemików, biologów i psychologów, skrupulatnie badających substancje psychodeliczne. Jednakże to właśnie powyżej wymienieni położyli podwaliny pod filozofię związaną z ich zażywaniem i wykorzystywaniem nie tylko w celach rekreacyjnych, ale – przede wszystkim – leczniczych. Wielu z nich przy tym postrzegało w nich lek na osobiste traumy, ale i na cierpienia całego świata.

Sprawdź również: Najlepsze książki o psychodelikach